سرباز امام زمان ( عجل الله فرجه)

در یکی از روزهای گرم تابستان سال66 که یگان ما در غرب سرپل ذهاب مستقر بود، همراه تعدادی از بچه ها، برای انجام عملیات شناسایی به اطراف رودخانه الوند رفتیم. پس از انجام مأموریت، به سمت بنه یگان حرکت کردیم. وقتی به تپه مشرف به یگان رسیدیم، ستونی از خودروهای تانک بر را که در جاده خاکی مجاور یگان در حرکت بودند، مشاهده کردیم. این امر تعجب ما را برانگیخت. هیچ کس حرفی نمی زد. شور و حال بچه های یگان و بعضی شواهد، نوید عملیات جدیدی را می داد طولی نکشید که فرمان حرکت صادر شد. به سرعت به مقصدی که هنوز برایمان نامعلوم بود راه افتادیم. در میان راه اطلاع یافتیم که دشمن بعثی از میمک اقدام به تک کرده است.
ساعتی بعد به منطقه عملیاتی رسیدیم اما به خاطر آتش پرحجم مزدوران بعثی نتوانستیم تانک ها را به منطقه درگیری برسانیم لذا تانک ها را در منطقه ای پیاده کردیم و منتظر رسیدن بقیه بچه ها شدیم. وقتی بقیه بچه ها به ما ملحق شدند با اولین تانک به سوی منطقه درگیری حرکت کردیم و پس از بالا رفتن از یال میمک به نیروهای خودی پیوستیم. گرمای سوزان منطقه و ساعت های درگیری، بچه ها را کاملاً خسته کرده بود. با این حال به محض مشاهده اولین تانک، بچه ها نیرو و توان مضاعف یافتند و فریاد شادی سر دادند. دیگر درنگ جایز نبود لذا به سرعت به سکوی تیراندازی حرکت کردم و پس از شناسایی هدف ها شروع به تیراندازی نمودم.
طولی نکشید که تانک های دیگر نیز وارد معرکه کارزار شدند. بچه ها بی وقفه تلاش میکردند و عزمشان را جزم نموده بودند تا به هر نحو، مناطق اشغال شده ، خصوصاً تپه شهدا را از مزدوران بعثی باز پس گیرند. آتش دشمن بعثی نیز هر لحظه شدت بیشتری می یافت. با وجود آن که نیروهای تازه نفس زیادی به یاری ما شتافته بودند، اما هنوز تصرف هدف ها میسر نشده بود و درگیری سختی در این چند روز داشتیم.
یک روز بعدازظهر، همراه تعدادی از دوستان کنار تانک ایستاده بودیم و به سخنان فرمانده عملیات که برای بالا بردن روحیه پرسنل سخن می گفت، گوش می دادیم.
در همین بین جوانی خوش سیما با لباسی که مشخص نبود ارتشی است یا بسیجی، از جاده خاکی کنار یگان بالا آمد و به جمع بچه ها پیوست. او پارچه سبز رنگی بر پیشانی خود بسته بود و با سن کمی که داشت در میان سایرین جلب توجه می نمود. به محض این که چشم فرمانده عملیات به وی افتاد، او را صدا زد و پرسید: «از کدام واحد هستی و این جا چه کار می کنی؟» نوجوان خوش سیما نیز با ادب و در کمال متانت و خونسردی پاسخ داد:    « من سرباز امام زمانم و آمده ام تا تپه ی شهدا را آزاد کنم». بعد هم به سوی خط مقدم به راه افتاد. فرمانده عملیات نیز هر چه کرد نتوانست مانع رفتن او بشود. نوجوان هم چنان رفت تا از نظر ما ناپدید شد.
حدود 2 ساعت از ماجرا گذشته بود که ناگهان از طریق بیسیم به فرماندهی اعلام شد که دشمن سرکوب شده و اقدام به عقب نشینی نموده و تپه شهدا نیز به تصرف نیروهای اسلام درآمده است. بچه ها از خوشحالی سر از پا نمی شناختند و یکدیگر را در آغوش می گرفتند. نیم ساعت پس از کسب این پیروزی با حیرت مشاهده کردیم که همان جوان خوش سیما از سوی خط مقدم به طرف ما می آید. هیچ کس باور نمی کرد که از میان آتش پرحجم و سنگین دشمن بعثی ، جان سالم به در برده باشد.
همه بچه ها ساکت و خاموش به او چشم دوخته بودند و او بی توجه به اطرافش به سمت نفربر فرماندهی می رفت و خطاب به فرمانده عملیات گفت: «تپه شهدا را آزاد کردم.» و بدون معطّلی از آن جا دور شد و از آن پس دیگر کسی او را ندید.

دلاوران حاج عمران، به نقل از استوار زرهی علی اکبر علی احمدی
ماهنامه موعود، شماره 73